وعشق... یادگاری که در این گنبد دوّار بماند
دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم این درد نهانسوز، نهفتن نتوانم تو گرم سخن گفتن و از جام نگاهت من مست چنانم که شنفتن نتوانم شادم به خیال تو چو مهتاب، شبانگاه گر دامن وصل تو گرفتن نتوانم چون پرتو ماه آیم و چون سایه دیوار گامی به سر کوی تو رفتن نتوانم دور از تو، من سوخته در دامن شبها چون شمع سحر، یک مژه خفتن نتوانم ** فریاد ز بیمهریت ای گل که در این باغ چون غنچه پاییز، شکفتن نتوانم ای چشم سخنگوی، تو بشنو ز نگاهم دارم سخنی با تو و گفتن نتوانم شفیع کدکنی
نظرات شما عزیزان: